Ο Michael Strahan είναι 45 ετών, πρωταθλητής Super Bowl και πλέον αναλυτής Αμερικανικού ποδοσφαίρου. Πρόσφατα, στήθηκε μπροστά στην κάμερα γνωστής ιστοσελίδας που ασχολείται με σκέψεις, ανακαλύψεις, ιδέες και λοιπά συναφή και μίλησε ως πραγματικός Πρωταθλητής της ζωής. Διαβάστε:
‘Πάντα λέω ότι έχεις περισσότερη αξία στην προσωπικότητα σου, απ’ όση έχεις στον τραπεζικό σου λογαριασμό’.
[…] Ξυπνώντας, έχεις την ελευθερία να αποφασίσεις το πως θα νιώθεις εκείνη τη μέρα και το πως θα επηρεάσεις τους άλλους τριγύρω σου. Ξέρετε, όταν κάποιος μπαίνει σε ένα πάρτι και όλοι λένε ότι αυτός είναι η ψυχή του πάρτι, είναι επειδή αυτό το άτομο αποφάσισε ότι θα πάει εκεί και θα είναι ευτυχισμένος, και ότι θα μεταφέρει αυτή τη θετική ενέργεια και στους άλλους. Έπειτα, βλέπεις κάποιους άλλους που αποφάσισαν το αντίθετο κι απλά θέλεις να μείνεις μακριά τους.
[…] Υπάρχουν κάποιες ερωτήσεις που θέτω στον εαυτό μου καθημερινά. Μια από αυτές είναι το ‘πώς θα κάνεις αυτή τη μέρα να είναι αυτό που θέλεις να είναι αυτή η μέρα’; Τι κάνω εγώ; Ξυπνάω, βάζω τη μουσική που μου αρέσει, σκέφτομαι τη μέρα μου κι όλα αυτά που θέλω ή πρέπει να κάνω, και το πώς μπορώ να διασκεδάσω κάνοντας τα, πως μπορώ να τα μεταμορφώσω σε παιχνίδι!
[…] Μερικές φορές οι ενήλικες ξεχνάνε ότι ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΑ δεν χρειάζεσαι να είσαι σοβαρός για όλα, ΣΥΝΕΧΕΙΑ. Όλοι έχουμε ένα παιδί μέσα μας και μπορείς να είσαι αυτό το παιδί μερικές φορές, μπορείς να διασκεδάσεις! Είναι σημαντικό κατ’ ακρίβεια. Είναι σημαντικό το να βρεις κάποιες ώρες και να το κάνεις, κι αν μπορείς να συνδυάσεις λίγο αυτό το παιχνίδι με τη δουλειά, τότε θα είσαι καλύτερα σε όλα.
[…] Νομίζω ότι πολλές φορές γινόμαστε οι χειρότεροι εχθροί του εαυτού μας. Το έχω προσέξει και στον εαυτό μου. Πολλές φορές θα με έπειθα ότι δεν μπορώ να κάνω αυτό, δεν μπορώ να κάνω εκείνο… Και γιατί; Τα σκέφτομαι τώρα και δεν μπορώ να καταλάβω γιατί. Δυστυχώς, αμφέβαλα τον εαυτό μου περισσότερο απ’ όσο με αμφέβαλαν οι άλλοι.
Νομίζω όλοι το έχουμε αυτό και ο λόγος είναι ότι ακούμε περισσότερες φορές το τι ΔΕΝ ΜΠΟΡΟΥΜΕ να κάνουμε παρά το τι ΜΠΟΡΟΥΜΕ να κάνουμε, και όλοι αυτοί που μας το λένε, μας έχουν δημιουργήσει μια αβάσιμη φοβία για το άγνωστο. Δεν θα τα καταφέρεις σε αυτό τον κλάδο, δεν θα πάρεις την προαγωγή, δεν είσαι σε ηλικία να πάρεις ένα πτυχίο. Όλα αυτά και πολλά άλλα, τα απορρίπτουμε περισσότερο λόγω φόβου παρά λόγω απουσίας ικανότητας.
Πλέον δεν φοβάμαι. Δεν φοβάμαι αν θα τα καταφέρω ή όχι, ούτε φοβάμαι το τι θα πει ο κόσμος για αυτή μου την προσπάθεια. Πιστεύω ότι όλοι μπορούν να καταφέρουν αυτό που θέλουν αν προσηλωθούν σε αυτό τον σκοπό.
Παλιά σκεφτόμουν ‘Γιατί εγώ’; Τώρα σκέφτομαι ‘Γιατί όχι εγώ’;